Pierwszy dyrektor Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej w Michałowie. Nauczyciel języka rosyjskiego, białoruskiego i matematyki w latach 1947-1970,
Poniżej tekst z Białoruskiego kalendarza z 1975 r Беларускі каляндар 1975, Беласток 1975, s. 105-107 (przekład z języka białoruskiego na język polski Walentyna Szwed).
19 lutego 1970 roku odszedł od nas Arseniusz Ziniewicz (syn Stefana) – wieloletni nauczyciel języka rosyjskiego i białoruskiego, jeden z założycieli Liceum Ogólnokształcącego w Michałowie.
A. Ziniewicz urodził się 20 maja 1906 roku w Białymstoku w rodzinie kolejarza. Z powodu bezrobocia rodzice wrócili do swojej rodzinnej wsi Nowej Woli w powiecie białostockim, ale niebawem zawierucha I wojny światowej rzuciła całą rodzinę w „bieżeństwo” do Barnaułu. Tam A. Ziniewicz ukończył średnią szkołę ogólnokształcącą i w 1923 roku razem z rodzicami wrócił do Nowej Woli. Gospodarstwo było bardzo małe, nie było z czego żyć, a pracy z radzieckim dyplomem w burżuazyjnej Polsce nie można było otrzymać. Dlatego trzeba było iść do wyrębu lasu. W 1924 r. A. Ziniewicz wstępuje do Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, aktywnie działa w miejscowym kole i w 1925 r. trafia do słynnej katowni Defensywy na Pietraszach w Białymstoku. Po kilku miesiącach więziennej odsiadki wypuszczono go na wolność za poręczeniem sąsiadów, ale do 1930 roku znajdował się pod stałym policyjnym nadzorem. W czasie II wojny światowej był powołany do wojska polskiego i 11 września 1939 r. w bitwie pod Ostrołęką został ranny.
Dopiero po przyjściu na Białostocczyznę władzy radzieckiej A. Ziniewicz mógł zająć się sprawą, o której marzył prawie 20 lat. Już w końcu września 1939 roku, nie zważając na ciężki stan zdrowia, zaczyna pracować jako nauczyciel w szkole w Nowej Woli, potem w sąsiednim Barszczewie. Podczas wakacji uczy się na nauczycielskich kursach w Grodnie.
W czasie hitlerowskiej okupacji mieszka w Nowej Woli, pracuje w gospodarstwie, a jednocześnie jest łącznikiem partyzanckim.
Po wojnie organizuje szkołę w Nowej Woli, potem władze mianują go kierownikiem białoruskiej szkoły podstawowej w Michałowie. Wnosi wiele osobistego wkładu i starań w sprawę powołania Liceum Ogólnokształcącego w Michałowie. Kiedy Liceum zostało otwarte, całe swoje serce oddaje powołaniu w Michałowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej (poprzednicy dzisiejszej Zasadniczej Szkoły Mechanizacji Rolnictwa w Michałowie) i przez kilka lat jest jej dyrektorem. Niełatwe to było stanowisko, trzeba było zdobywać pomieszczenia do nauki, szkolne wyposażenie, maszyny, kadry nauczycielskie. Jednak A. Ziniewicz położył dobre i trwałe fundamenty pod tę Szkołę. Jednocześnie pogłębia swoją wiedzę pedagogiczną i aktywnie uczestniczy w pracy Gminnego Komitetu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, nie przerywa swojej pracy jako nauczyciel języka rosyjskiego i białoruskiego w michałowskim Liceum Ogólnokształcącym.
Był człowiekiem oddanym młodzieży. Robił wszystko, żeby zachęcić i dopomóc wiejskim dziewczętom i chłopcom z okolic Michałowa w zdobyciu średniego wykształcenia. Ileż szczerego serca i dobrych rad otrzymali oni od A. Ziniewicza! Był on zawsze tam, gdzie była młodzież. Pamiętam, że kiedy w 1950 roku licealne kółko dramatyczne postanowiło wystąpić w Gródku, on razem z licealistami-amatorami szedł nocą – po kolana w śniegu – osiem kilometrów… A. Ziniewicz wyprowadził setki dziewcząt i junaków na szeroki życiowy szlak, uzbroiwszy ich nie tylko w wiedzę, ale i szczere oddanie Ojczyźnie i szacunek dla pracy.
Dodaj komentarz