Włodzimierz Kazberuk Ur. 29 sierpnia 1923 roku we wsi Bondary, gm. Michałowo; pisarz białoruski, literaturoznawca, krytyk, tłumacz, doktor nauk filologicznych, członek Związku Pisarzy Białoruskich.
Włodzimierz Kazberuk szkołę średnią zdążył ukończyć w przededniu wybuchu drugiej wojny światowej. Podczas okupacji mieszkał w swojej rodzinnej wsi Bondary i pracował na roli. W grudniu 1944 roku razem z matką wyjechał do Mińska. Po zakończeniu nauki na Wydziale Filologicznym Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego w Mińsku w 1949 roku rozpoczął pracę jako wykładowca języka białoruskiego i literatury w szkole średniej w Lubczu, a w latach 1951-1952 pracował jako wykładowca języka rosyjskiego i literatury w szkole średniej w Niehniewiczach w rejonie nowogródzkim.
Ukończył studia doktoranckie w Mińskim Instytucie Pedagogicznym w 1955 roku. Po zakończeniu studiów doktoranckich pracował jako wykładowca w Połockim Instytucie Pedagogicznym. W latach 1959-1964 został naukowym sekretarzem w Instytucie Literatury imienia Janki Kupały Narodowej Akademii Nauk Białorusi, a od 1964 roku był pracownikiem naukowym tego Instytutu. Obecnie jest na emeryturze. Mieszka w Mińsku (Republika Białoruś).
Pierwsze artykuły literaturoznawcze Włodzimierza Kazberuka pojawiły się w 1954 roku. Jego prace zaczęły często ukazywać się w białoruskich czasopismach literackich Полымя, Маладосць, Беларусь, Нёман i innych. Do dzisiaj białoruski literat bada problemy białoruskiego romantyzmu, rozpatruje związki literatur słowiańskich, a w szczególności białorusko-polskie. Bada twórczość białoruskich i polskich klasyków: Jakuba Kołasa, Franciszka Skaryny, Franciszka Bohuszewicza, Alesia Haruna, Adama Mickiewicza, Elizy Orzeszkowej i innych.
Odznaczony medalami.
Wł. Kazberuk wydał następujące książki: Якуб Колас: Жыццё і творчасць (Міńsk 1962), Якуб Колас у школе: дапаможнік для выкладчыкаў беларускай літаратуры (Міńsk 1967 і 1975), Традыцыі польскага рамантызму ў беларускай літаратуры пачатку XX ст. Даклад на VII Міжнародны з’езд славістаў (Міńsk 1972), Ступені росту: беларуская літаратура канца XIX – пачатку XX ст. і традыцыі польскіх пісьменнікаў(Міńsk 1974), Паэма Якуба Коласа ,,Новая зямля”: у святле славянскіх традыцый. Манаграфія (Міńsk 1979), ,,Славянскія літаратуры і праблемы беларускага параўнальнага літаратуразнаўства (дакастрычніцкі перыяд)”. Даклад на IX Міжнародны з’езд славістаў (Міńsk 1982), Рамантычны пошук: назіранні над беларускім рамантызмам пачатку XX ст. (Міńsk 1983), Змитрок Бядуля, Клад: сказки. Пераклад на расейскую мову У. Казберук (Міńsk 1986), Хітры мангуст. Ангольскія казкі. Пераклад на беларускую.мову У. Казбярук (Міńsk 1987), Комбле. Грузінскія казкі. Пераклад на беларускую мову У. Казбярук (Міńsk 1990), Светлай волі зычны звон: Алесь Гарун (Міńsk 1991), Нашы вытокі: пошукі гісторыка-літаратурнай праўды: эсэ. Разважанні. Палемічныя артыкулы (Міńsk 2007)
Włodzimierz Kazberuk w swoich badaniach literackich dużo uwagi poświęcił także twórczości poetów i pisarzy z Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego ,,Białowieża”. Jest między innymi autorem przedmowy do książki Літаратурная Беласточчына: вершы і апавяданні wydanej w Mińsku w 1973 roku.
Opracował Siarhiej Czyhryn
Уладзімір Казбярук (нар. 29 жніўня 1923 года ў вёсцы Бандары, гм. Міхалова); беларускі пісьменнік, літаратуразнавец, крытык, перакладчык, кандыдат філалагічных навук, сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў.
Уладзімір Казбярук сярэднюю школу паспеў скончыць напярэдадні Другой сусветнай вайны. Падчас акупацыі жыў у роднай вёсцы Бандары і працаваў на сельскай гаспадарцы. У снежні 1944 года разам з маці пераехаў у Мінск. Пасля заканчэння філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта ў 1949 годзе пачаў працаваць выкладчыкам беларускай мовы і літаратуры ў Любчанскай сярэдняй школе, а ў 1951-1952 гадах – выкладчыкам расейскай мовы і літаратуры Нягневіцкай сярэдняй школы Наваградскага раёна.
Скончыў аспірантуру пры Мінскім педагагічным інстытуце ў 1955 годзе. Пасля заканчэння аспірантуры, працаваў выкладчыкам Полацкага педагагічнага інстытута. У 1959-1964 гадах стаў вучоным сакратаром Інстытута літаратуры імя Янкі Купалы Нацыянальнай Акадэміі Навук Беларусі, а з 1964 года – навуковым супрацоўнікам гэтага інстытута. Цяпер на пенсіі, жыве ў Мінску (Рэспубліка Беларусь)
Першыя літаратурныя артыкулы Уладзіміра Казберука з’явіліся ў 1954 годзе. Ён актыўна пачаў друкавацца ў беларускіх выданнях – часопісах: Полымя, Маладосць, Беларусь, Нёман і іншых. Да сённяшніх дзён беларускі літаратар даследуе праблемы беларускага рамантызму, вывучае сувязі славянскіх літаратур, і асабліва беларуска-польскія. Даследуе творчасць беларускіх і польскіх класікаў: Якуба Коласа, Францішка Скарыны, Францішка Багушэвіча, Алеся Гаруна, Адама Міцкевіча, Элізы Ажэшка і іншых.
Узнагароджаны медалямі.
З друку выйшлі кнігі: Якуб Колас: Жыццё і творчасць (Мінск, 1962), Якуб Колас у школе: дапаможнік для выкладчыкаў беларускай літаратуры (Мінск, 1967 і 1975), Традыцыі польскага рамантызму ў беларускай літаратуры пачатку XX ст. Даклад на VII Міжнародны з’езд славістаў. (Мінск, 1972), Ступені росту: беларуская літаратура канца XIX – пачатку XX ст. і традыцыі польскіх пісьменнікаў(Мінск, 1974), Паэма Якуба Коласа ,,Новая зямля”: у святле славянскіх традыцый. Манаграфія (Мінск, 1979), ,,Славянскія літаратуры і праблемы беларускага параўнальнага літаратуразнаўства (дакастрычніцкі перыяд)”. Даклад на IX Міжнародны з’езд славістаў (Мінск, 1982), Рамантычны пошук: назіранні над беларускім рамантызмам пачатку XX ст. (Мінск, 1983), Змитрок Бядуля Клад: сказки. Пераклад на расейскую мову У. Казберук (Мінск, 1986), Хітры мангуст. Ангольскія казкі. Пераклад на беларускую.мову У. Казбярук (Мінск, 1987), Комбле. Грузінскія казкі. Пераклад на беларускую мову У. Казбярук (Мінск, 1990), Светлай волі зычны звон: Алесь Гарун (Мінск, 1991), Нашы вытокі: пошукі гісторыка-літаратурнай праўды: эсэ. Разважанні. Палемічныя артыкулы (Мінск, 2007)
У сваіх літаратурных даследаваннях Уладзімір Казбярук звярнуў увагу на творчасць паэтаў і пісьменнікаў – членаў Беларускага літаратурнага аб’яднання ,,Белавежа”. Ён, між іншым, аўтар уступу да кніжкі Літаратурная Беласточчына: вершы і апавяданні, выдадзенай у Мінску ў 1973 годзе.
Падрыхтаваў Сяргей Чыгрын
Dodaj komentarz